Μπορεί να χακαριστεί η κάμερα ή το μικρόφωνο του κινητού μου... Ντετέκτιβ Η αβεβαιότητα που σε κρατά ξύπνιο το βράδυ > 자유게시판

• 목록
• 답변
• 글쓰기
• 게시판 리스트 옵션
  • 수정
  • 삭제

Μπορεί να χακαριστεί η κάμερα ή το μικρόφωνο του κινητού μου... Ντετέκτιβ Κάποια αλήθεια δεν έρχεται σαν χειροκρότημα. Έρχεται ήσυχα, σε βρίσκει στην κουζίνα ενώ φτιάχνεις καφέ, σε αγγίζει την ώρα που κοιτάς από το παράθυρο μια άδεια λεωφόρο. Δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά αλλάζει τον τρόπο που τον βλέπεις. Ίσως δεν σου αρέσει όλο αυτό που ανακαλύπτεις. Ίσως σε απογοητεύει. Όμως νιώθεις και κάτι άλλο. Μια ελαφρότητα που γεννιέται όταν σταματά η πάλη για να κρατήσεις ζωντανή μια εικόνα που δεν υπάρχει πια. Η αποδοχή δεν είναι παραίτηση. Είναι επιλογή να ζήσεις με ακεραιότητα. Από εκεί ξεκινάς να γίνεσαι ξανά δημιουργικός, ξανά ζωντανός, ξανά ανοιχτός στους ανθρώπους. Η ηρεμία που ακολουθεί δεν είναι θόρυβος. Είναι χώρος. Και σε αυτόν τον χώρο χωρούν νέες αρχές.

Όταν η σιωπή γίνεται ανυπόφορη, χρειάζεσαι απαντήσεις.


Κάποια αλήθεια δεν έρχεται σαν χειροκρότημα. Έρχεται ήσυχα, σε βρίσκει στην κουζίνα ενώ φτιάχνεις καφέ, σε αγγίζει την ώρα που κοιτάς από το παράθυρο μια άδεια λεωφόρο. Δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά αλλάζει τον τρόπο που τον βλέπεις. Ίσως δεν σου αρέσει όλο αυτό που ανακαλύπτεις. Ίσως σε απογοητεύει. Όμως νιώθεις και κάτι άλλο. Μια ελαφρότητα που γεννιέται όταν σταματά η πάλη για να κρατήσεις ζωντανή μια εικόνα που δεν υπάρχει πια. Η αποδοχή δεν είναι παραίτηση. Είναι επιλογή να ζήσεις με ακεραιότητα. Από εκεί ξεκινάς να γίνεσαι ξανά δημιουργικός, ξανά ζωντανός, ξανά ανοιχτός στους ανθρώπους. Η ηρεμία που ακολουθεί δεν είναι θόρυβος. Είναι χώρος. Και σε αυτόν τον χώρο χωρούν νέες αρχές.

Όταν η σιωπή γίνεται ανυπόφορη, χρειάζεσαι απαντήσεις.


Κάποια αλήθεια δεν έρχεται σαν χειροκρότημα. Έρχεται ήσυχα, σε βρίσκει στην κουζίνα ενώ φτιάχνεις καφέ, σε αγγίζει την ώρα που κοιτάς από το παράθυρο μια άδεια λεωφόρο. Δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά αλλάζει τον τρόπο που τον βλέπεις. Ίσως δεν σου αρέσει όλο αυτό που ανακαλύπτεις. Ίσως σε απογοητεύει. Όμως νιώθεις και κάτι άλλο. Μια ελαφρότητα που γεννιέται όταν σταματά η πάλη για να κρατήσεις ζωντανή μια εικόνα που δεν υπάρχει πια. Η αποδοχή δεν είναι παραίτηση. Είναι επιλογή να ζήσεις με ακεραιότητα. Από εκεί ξεκινάς να γίνεσαι ξανά δημιουργικός, ξανά ζωντανός, ξανά ανοιχτός στους ανθρώπους. Η ηρεμία που ακολουθεί δεν είναι θόρυβος. Είναι χώρος. Και σε αυτόν τον χώρο χωρούν νέες αρχές.